Verstand van

Met het getik van spatten op mijn schouders
begint een bui. In no time wordt het hele zicht
vertaald in water, net nu ik haast heb
Met de fietsers die ook vroeg vertrokken
schuil ik onder een afdak. Hevige regen stroomt
in het grijs van duiven, olifanten en andere
varianten voor ons langs, overgutst de goten
vindt een weg naar de putten als naar huis
Vergeleken met een douche, die beleefd regent
is het een wilde vloed. En liefkozend, dacht ik
op een morgen, nemen de stralen onze maten
in zich op en spoelen die met het ochtendhumeur
rechtsom door het afvoergat. Onzichtbaar
worden ze ergens verzameld. Zoals anno nu
steeds dat wat je aanraakt ook iets van jou
opslaat. Water kent alle mankementen
combineert het afval met de hemelneerslag

Ongeduldig turen we naar wat er komen gaat. Over
een paar minuten is het vast droog. En we wachten
tot het licht breekt door het loodgrauw. Wachten
totdat ons innerlijk circuit van sappen weer opstapt
Gescheiden van het druipen buiten ons
door het geluk van de huid. Wachten om verder
te haasten. Wel weten dat we het reizen beter
kunnen remmen. Regen als nieuwslezer

De stortbui neemt af, ik ga weer. Plotseling
verrassen me boven de daken vier reuzenbenen
van een dubbele regenboog. De zon haalt
in een co-productie het mooiste uit een immense
groep druppels naar boven. Ik stap af en staar
Zie dat de tinten grijs verstand hebben van meer
De hoosbui herinnerde zich ook de zeven kleuren
En ik verzamel mijn regenbuit