Wanneer werelden vergaan tracht ik het licht te vangen.
Ik weet dat het donker slechts het gemis daaraan is – zo heeft ooit
Mijn fysicadocente verklaard. Al die wetten van behoud –
Zijn ze tastbaar? Geen idee, maar energie zit ook in woorden.

Wanneer werelden vergaan doet december een donkere mantel aan
Die openbarst op de naden. Zie eens hoe weinig zon er in mij is,
Hoeveel zwarte vlekken, geen wereldlijk middel kan die absorberen! –

(Bespot niet de barmhartige Samaritaan, verwelkom niet de verloren zoon).

Wanneer werelden vergaan hang ik glitterslingers op en versier de kerstboom
In de tuin, om dozijnen volwassenen vertrouwd te maken met kleuren,
Een alomvattend branden –

(De schaduwen hier zijn ook gekleurd – zo werkt de fysica van de verbeelding).

Ik verkies te leven, hoewel ik in de literatuur een luilak werd genoemd.
Ik schrijf me in voor een gezichtsbehandeling, ik vind degenen die ik wil steunen,
Ik koop pikante kaas, smaak het genot, doe alles vol vuur, weloverwogen –

(Wanneer werelden vergaan bouw ik een huis ondersteboven en drijf de nok
Diep in de grond, het fundament van de verbeelding is robuust).