Ochtendgroet

Soms durf ik te geloven
dat verdriet verrijkt
dat mislukken adelt
dat macht verarmt

dat een slechte dag kan kantelen met een lach
en een jeugd zich wreekt
slechts voor zover ze ons iets te vertellen heeft

dat de slachtoffers van de tiran, die zijn tirades doodzwijgen,
hierin voor mededogen met hem pleiten
omdat in genade leven kostbaarder is dan het leven zelf

dat hoop, hoe ongericht ook, meer is dan opgeschorte wanhoop,
en de goede afloop geen vereiste – niet
als het zo lang goed was als het was want dat was het

dat van alle eenzaamheden de mijne valt te dragen
zolang ik nu en dan van iemands afgrond de bodem mag zijn,
van iemands vreugde de aanleiding 

en tenslotte, dat mijn geheugen de overgang zal verzachten
door bevriende mogendheden naar mijn zijde te laten snellen
in het licht van het einde