Tûkefreon

Steatlike beam yn ’e slingertún
stuit-stuit-stuite in ripe kastanje
pardoes tsjin myn kabouterskuon.
Lyts skopke rôle him om en om
oant er glânzjend brúnread rûn
yn myn bûse ferdwûn.

Goed tsjin rimmetyk, sei heit.
Mar ast him yn dyn túntsje
tusken de rûchte bestoppest
komt er ta libben. O wûnder!
Leaf nij beamke, tûkefreontsje,
wêrom waardst no tikker tsjin it rút?

Hy moat der út, sei heit beret
en dolde in gat yn myn hert.
Buorman fûn skaad gaadlik,
dat ik wiuwde him nei oer de hage
en neamde him

stoarmboarter

                                     hjerstkleurbetinker

                        wolkeklauwer

reinwetterdrinker 

                        willejouwer

Mocht it of net, ik socht him op,
prate tsjin it antlit fan syn bast,
beseach begrutsjend de dowen
dy’t inkeld breklike nêsten bouden.
Ik lies yn syn lijte de jierren foarby
oant er reade triennen skriemde.

Batske bile sloech ûnmeilydsum
syn stamme en siel oan splinters.
As in strider makke er my op ’t lêst
mandélich oan syn fuortbestean.
Kastanjes foelen as heil út ’e loft
en ik bûgde, betanke, beloofde
en neamde him âlde trochsetter.